It always seems impossible until it's done

20 januari 2016 - Port Alfred, Zuid-Afrika

Door de hectiek van de laatste weken in Zuid-Afrika en mijn terugkomst in Nederland was ik er nog niet aan toegekomen om m’n laatste blogs te schrijven. Dus bij deze. De laatste weken waren nog best druk voor mij. Er waren nog veel feestjes en ik kreeg nog een ander project. Omdat het de laatste weken waren voor ons vertrek hadden we met ‘Cornerhouse’ besloten om met z’n allen te gaan picknicken. Do, Tiffany en ik hadden eerder al een mooi plekje gevonden waar we dit wilden doen. Samen met Do en Tiffany boodschappen gedaan en later met Do nog lemon/merengue cake uit Bathurst gehaald omdat daar de allerlekkerste gemaakt werd. Even in de keuken gestaan om hapjes te maken en toen met z’n allen op naar onze picknick spot. We hadden maar een auto dus we gingen in twee keer daar naartoe. We zaten daar al rustig toen we een aap zagen in de bomen. De aap begon ook nog een beetje geluidjes te maken dus meteen het eten maar weer bedekt haha. Het was echt een super mooie plek in the middle of nowhere aan de rivier. We lieten het eten maar achterin de auto liggen zodat we de klep snel dicht konden doen voor de apen. We zaten net allemaal lekker toen er een boot kwam en vroeg of we locals waren. Dat waren we natuurlijk niet, deze mensen wel en die vertelden ons dat we daar beter niet konden gaan picknicken. Dat mooie plekje zat vol met rare mensen die ons konden beroven en alles. Dat leek ons niet zo’n goed idee dus dus hebben we met z’n zevenen in een autootje gaan ‘zitten’ en hard weggereden. We waren allemaal alleen nog maar aan de rechterkant van het strand geweest en aangezien het onze laatste dagen waren, besloten we eens een keertje naar de linkerkant te gaan. Daar stond een zelfs een picknick tafel en daar konden we veilig picknicken, haha.

Die middag voor de pricegiving zijn we met alle ‘Dutchies’ naar C’est la vie gegaan waar we altijd gingen lunchen of koffie drinken. De mensen van de wine minor gingen die zaterdagochtend namelijk al naar Cape Town om hun laatste examen af te leggen en daarna zouden de meesten niet meer terugkomen in Port Alfred. Het was dus tijd om afscheid te nemen van Ginger en Blondie. We gingen met z’n allen nog even lekker lunchen en daarna gaven we een foto van ons allemaal aan Ginger. Afscheid nemen is natuurlijk nooit leuk…met alle gevolgen van dien…de tranen vloeiden rijkelijk..

Ik had nog nooit een ‘pricegiving’ meegemaakt. Ik dacht in eerste instantie dat het gewoon een soort feestje was aan het eind van het jaar. Tot we hoorden dat het waarschijnlijk ander halfuur zitten zou worden.. Toen we binnenkwamen in My Pond kregen we meteen een glaasje bubbels en alle stoelen stonden in rijen dus dit kon echt nog wel eens lang gaan duren. Er waren verschillende sprekers en het Zuid-Afrikaanse volkslied werd gezongen. Het was dus echt een heel officieel gebeuren. Ik had nog nooit zoiets meegemaakt. Daarna werden er verschillende prijzen uitgereikt en iedereen was helemaal aan het klappen en aan het juichen. Het was echt zoiets als je in Amerikaanse films ziet. Zesjescultuur bestaat hier absoluut niet en iedereen was hartstikke fanatiek haha.

Na de pricegiving hebben we nog even lekker sushi gegeten bij Ocean Basket. Daarna doorgegaan voor een laatste keer ‘Snorts’. Was echt hartstikke leuk totdat ze gingen sluiten. Echt iedereen moest huilen haha. Het zou er echt super raar uit hebben gezien. Maar iedereen besefte opeens dat ons mooie leventje in Zuid-Afrika met z’n allen vanaf morgen opeens afgelopen zou zijn.
De volgende ochtend zou de bus om 6 uur vertrekken naar Kaapstad. Wij als echte Hollanders stonden er al rond half zes, kwart voor zes zodat we nog even afscheid konden nemen. Natuurlijk vertrok de bus om zes uur Zuid-Afrikaanse tijd, 6:45:). Toen de bus vertrok waren er nog maar een paar Dutchies over. We voelden ons echt even de achterblijvers. Het drong opeens door dat het Zuid-Afrika avontuur er bijna op zat en dat wilde natuurlijk niemand want, we hebben het allemaal echt enorm naar ons zin gehad! Na nog even geslapen te hebben, liepen de ‘leftovers’ echt een beetje met hun ziel onder de arm over campus. In de avond besloten we maar uiteten te gaan om het er maar het beste van te maken.

Die zondag in de tuin gezeten en daarna even naar town gegaan met Do. Toen we terugkwamen, wilde Do vast afscheid nemen van veel mensen want, hij zou de volgende dag ook al vroeg vertrekken. En ik moest mee.. haha. In de avond bij Botmill op het dakterras gezeten om Amber’s zelf-geschoten Impala op tee ten van de braai, echt super lekker!
Omdat ik nog een ander project kreeg de laatste week, had ik nog genoeg te doen. De laatste week was ik dan ook bijna iedere dag in de Nemato Township te vinden. Mijn opdracht was het aanpassen van een proposal voor het Entrepreneurship centre in de Nemato Township. Dat was best wel een werkje en wist niet zo heel goed waar ik moest beginnen. Ook had ik maar een week de tijd voor m’n projectje omdat ik 5 december weer terug naar Nederland zou vliegen. Op maandag in de ochtend eerst afscheid van Dominic genomen.. toen was ik echt nog de enige ‘’Dutchy’’ in Cornerhouse. Daarna nam Megan (mijn docente) me mee naar het Entrepreneurship center waar ze me een rondleiding gaf over het terrein en vertelde wat ongeveer het idee was. Daarna had ik een meeting met John van het computer lab en Megan met de Rotary die het plan potentieel zou financieren. Het hele gebouw bestaat uit verschillende bedrijven ik moest in kaart brengen wat ieder bedrijf nodig had. Zandile ging met me mee als hoofd van Enactus en voor de taal. Ik heb alle local entrepreneurs van het entrepreneurship centre ontmoet en dat was erg leuk. John van het computer lab heeft de meeste indruk op me gemaakt. Zelf is hij ook opgegroeid in de Township en nu helpt hij andere mensen met computer skills. Hij is erg trots op wat ze hebben opgebouwd en kan dan ook vol passie praten. Maandag nadat ik naar de Township was geweest gingen we naar het strand. Toen we bij Guido’s op het terras zaten, zagen we opeens een hele school dolfijnen!! Dat was echt zoooo gaaf! Later hebben we bij Spur avongegeten want, daar hadden ze de 1+1 burger special en ik was er nog nooit geweest. We hadden gezegd dat Arno jarig was dus toen kwam het personeel zingen en kreeg hij een ijsje.

Dinsdags zaten we gewoon rustig te werken in de library tot iemand Kim riep dat haar prijs bij Zuko stond. Kim had de braai van Pick&Pay liquor gewonnen, echt super grappig!
Op woensdag hadden we een afspraak gemaakt met de man van de boksschool. Tenminste, dat dachten we.. Uiteraard was de meneer te laat. Maar de meneer die kwam, was niet de goede. Gelukkig kwam John net op tijd anders hadden we met een of andere man over het gebouw gepraat die niet eens de eigenaar is terwijl hij zei dat hij dat wel was. John had het goede nummer dus even later kwam de echte eigenaar. Zoiets kan ook alleen maar in Zuid-Afrika gebeuren haha. In de avond op school gegeten en daarna met een hele groep naar Tab gegaan. Een bar waar ik nog nooit was geweest. Wel leuk om nog even in m’n laatste weekje mee te pakken. Op vrijdag had ik m’n presentatie al voor Megan en een andere docente. Dus deze week was echt omgevlogen! Ik moest m’n presentatie in het auditorium houden voor de beamer maar natuurlijk werkte de apparatuur niet dus maar vanaf m’n laptop gepresenteerd. Na m’n presentatie m’n deposit maar vast geregeld voor we zaterdagochtend zouden vertrekken. Toen dat allemaal geregeld was met Kim geluncht bij C’est la vie voor echt de laatste keer. Nog een laatste keer in de Hamptons gechilled.
Ook m’n taser nog kunnen verkopen want, die kon ik niet meenemen naar Nederland helaas. Eind van de middag kwamen Yannicko en Romy weer thuis. Dat was wel even fijn! In de avond met een grote groep uiteten geweest bij Saloon 72. Was erg leuk, we zaten buiten en er stonden allemaal gekke dingen zoals poppenbenen enzo. Nog even voor de laatste keer naar Ferries en Snorts geweest.

Wel leuk dat ik de laatste week nog zo betrokken was bij de echte locals in Townships. Verder gelukkig ook nog wel veel leuke dingen gedaan met de lieve mensen van campus. Zo’n laatste weekje gaat echt super snel voorbij, zoals dit hele half jaar voorbij is gevlogen!! Ik heb het echt enorm naar m’n zin gehad en zou zo weer terug gaan. Toen ik naar Zuid-Afrika toe zou gaan dacht ik: ‘Ach, dat duurt nog zo lang’ maar voor ik het wist, zat ik in het vliegtuig. De eerste weken besefte ik me niet echt dat ik echt in Zuid-Afrika was, aan de andere kant van de wereld. Ik heb geen moment heimwee gehad en het voelde allemaal zo onwerkelijk. Het is allemaal super snel gegaan maar dat is alleen maar een goed teken! :)

1 Reactie

  1. Hylke:
    20 januari 2016
    Leuk Demi! Veel meegemaakt in dat halfjaar zo te lezen. Jammer dat je weer afscheid moet nemen van de mensen die je daar hebt leren kennen maar zo te lezen heb je er wel veel aan gehad! Als ik weer in Nederland ben maar eens even afspreken.